Polityka stabilizacyjna jako kanał transmisji impulsów koniunkturalnych

Abstrakt

Postępująca międzynarodowa integracja gospodarcza, rozumiana nie tylko w wymiarze instytucjonalnym, ale przede wszystkim realnym, sprawia, że polityka gospodarcza staje się kanałem transmisji impulsów koniunkturalnych. Narodowe szoki specyficzne, do których należy polityka monetarna i fiskalna, poprzez wymianę towarową i przepływy kapitałowe podlegają następnie transmisji do partnerów handlowych, co implikuje potencjalne efekty rozprzestrzeniania się polityki ekonomicznej. Tradycyjnie zewnętrzne efekty polityki gospodarczej rozważane były w ramach modelu Mundella-Fleminga. Na tej podstawie w miarę jednoznacznie można było określić reperkusje dla otoczenia. Rozwój teorii polegał na wyeliminowaniu podstawowych ograniczeń modelu Mundella-Fleminga, nie tylko wynikających z odwołania się do koncepcji Keynesa. Uwzględnione zostały dodatkowe czynniki, takie jak międzyokresowa optymalizacja, wielkość kraju, konsekwencje podziału pieniądza i aktywów między krajami oraz ich wpływ na zamożność, sposób finansowania wydatków budżetowych podatkami lub emisją papierów skarbowych. Oprócz założeń modelu i ich modyfikacji wiele zależy od charakteru zakłócenia: czy jest ono przewidywane czy zaskakujące, przejściowe czy trwałe, teraźniejsze czy przyszłe. Nie bez znaczenia jest również czy zaburzenia powstają po stronie popytu czy podaży, w kraju czy zagranicą. Ponadto ważne jest, czy zakłócenia realne kreowane są przez szoki popytowe czy podażowe. Rezultaty zależą także od kompletności międzynarodowych rynków aktywów, sztywności lub elastyczności podaży pracy i sposobu finansowania wydatków państwa. Uwzględnienie tych wszystkich dodatkowych czynników sprawia, że wnioski na temat zewnętrznych skutków przestają być tak jednoznaczne jak to miało miejsce w modelu Mundella-Fleminga. (abstrakt oryginalny)