Powojenna ewolucja polityki stabilizowania koniunktury

Abstrakt

Celem opracowania jest przedstawienie dyskusji na temat polityki stabilizacyjnej jaka toczyła się w okresie poprzedzającym, a następnie już w czasie Wielkiej Recesji. W okresie poprzedzającym rozwój makroekonomii doprowadził do degradacji polityki fiskalnej i awansu polityki monetarnej. Zapanowała powszechna zgoda, że przeciwcykliczna dyskrecjonalna polityka fiskalna nie tylko nie przyczynia się do stabilizowania gospodarki, ale w pewnych sytuacjach może być wręcz destabilizująca. Niezależnie od tej zgody w obliczu Wielkiej Recesji doszło do dramatycznego wzrostu zainteresowania dyskrecjonalną polityką fiskalną. Wielka Recesja wyzwoliła reakcj ę polityki fiskalnej. Polityka fiskalna stała się narzędziem stymulowania gospodarki w warunkach niskiego popytu i niewysokich stóp procentowych oraz zagrożenia spadkiem cen. Kluczowym elementem polityki fiskalnej w okresie kryzysu finansowego było masowe wsparcie udzielone sektorowi finansowemu. W obliczu ostatniego kryzysu finansowego banki centralne odwołały się polityki niekonwencjonalnej. Sukcesy w zwalczaniu inflacji i w konsekwencji obniżenie przeciętnego poziomu nominalnych stóp procentowych zwiększyło prawdopodobieństwo sprowadzenia ich do zera. Jeżeli już do tego dojdzie banki nie będą mogły dłużej stymulować agregatowego popytu przez dalsze obniżanie stóp procentowych i muszą polegać na niestandardowych działaniach. Takie działania wymagaj ą wykorzystania dodatkowych instrumentów wychodzących poza tradycyjne narzędzia polityki monetarnej. Cele takich działań były zróżnicowane między krajami i służyły one między innymi dodatkowemu stymulowaniu gospodarki, wsparciu funkcjonowania rynku i oddziaływaniu na transgraniczne przepływy kapitału. (abstrakt oryginalny)