Instytucje a polityka gospodarcza

Abstrakt

Przedmiotem opracowania jest próba rozgraniczenia pola zastosowania polityki instytucjonalnej i polityki gospodarczej. Stoję na stanowisku, że instytucje nie powinny zastępować narzędzi bieżącej polityki gospodarczej. Podstawą rozgraniczenia jest klasyfikacja instytucji i określenie roli przez nie spełnianej. Potrzeba zmian instytucjonalnych, spowodowana zasadniczymi i trwałymi zmianami w realnej gospodarce i społeczeństwie, wywołuje pokusę wykorzystywania takich zmian do doraźnych celów, których realizacja powinna być przedmiotem polityki gospodarczej. Przedstawiam cele i ograniczenia z jednej strony polityki instytucjonalnej, a z drugiej polityki gospodarczej. Wracam uwagę, że dla zapewnienia przewidywalności zachowania partnerów transakcji i stąd dla efektywnego działania rynków niezbędna jest spójność norm prawnych między sobą i z normami nieformalnymi, stabilność tych norm i wysoka jakość egzekucji prawa. Dalszym elementem opracowania jest przedstawienie z jednej strony podmiotów czynnych (autorów) każdego z tych rodzajów polityki, a z drugiej podmiotów biernych (wykonawców). Zwracam uwagę, że niektóre pomioty czynne polityki instytucjonalnej mogą być żywotnie zainteresowane realizacj ą celów doraźnych, co może skutkować kierowaniem instytucji na realizację doraźnych celów. Ilustruję ten problem na przykładzie struktury podmiotów polityki instytucjonalnej i polityki gospodarczej w Polsce oraz ich podstawowych kompetencjami. Przedstawiam też przykłady instytucji funkcjonuj ących w prawie polskim które w dużej mierze pełnią funkcj ę instrumentów doraźnej polityki gospodarczej.(abstrakt oryginalny)