Obszary ograniczonego użytkowania – problematyczna sfera funkcjonowania portów lotniczych na przykładzie Portu Lotniczego Gdańsk im. Lecha Wałęsy

Abstrakt

Porty lotnicze i ich otoczenie powinien cechować harmonijny rozwój, ukierunkowane zagospodarowanie oraz funkcjonalna integracja wspólnie użytkowanej przestrzeni. Idea ta wynika również z koncepcji społecznie odpowiedzialnego biznesu (corporate social responsibility – CSR), stanowiącej o uwzględnianiu interesów społecznych, problemów środowiskowych i wielokierunkowej relacyjności powiązań. Wzrost ruchu lotniczego jest stymulatorem rozwoju gospodarczego, w tym gałęziowej infra i suprastruktury oraz komplementarnych elementów zagospodarowania otoczenia portów lotniczych. Niestety, generuje też niepożądane skutki środowiskowe poza terytoriami, do których zarządcy lotnisk posiadają tytuły prawne. Szczególną niedogodnością jest nadmierny hałas lotniczy, który w wielu przypadkach stał się podstawą ustanowienia obszarów ograniczonego użytkowania (OOU) – geograficznie (przestrzennie) i prawnie wyodrębnionych stref ochronnych terenów narażonych na dyskomfort, na których dotychczasowe rozwiązania techniczne, technologiczne i organizacyjne nie zaowocowały pożądanymi standardami jakości środowiska akustycznego. OOU zabezpieczają interesy portów lotniczych
i innych użytkowników tych obszarów.
Dynamiczny rozwój transportu lotniczego w Polsce, wzrost mobilności lotniczej społeczeństwa, rozbudowa stref okołolotniskowych i narastająca uciążliwość akustyczna uzasadniają zainteresowanie tą problematyką. W opracowaniu skoncentrowano rozważania na prezentacji portu lotniczego jako stymulatora wzrostu aktywności społeczno-gospodarczej, źródła konfliktów środowiskowych i podstawy regulacji ich ograniczeń, potwierdzając je przykładem Portu Lotniczego Gdańsk im. Lecha Wałęsy. Podstawę metodologiczną opracowania stanowią autorskie, systematyczne i jawne obserwacje bezpośrednie w długim okresie oraz studia dokumentacji i literatury z zakresu analizowanej problematyki.