Treść głównego artykułu

Abstrakt

Tekst opracowano zgodnie z metodologią dwugłosu względnie uporządkowanego (Koźmiński, Zawiślak, 1982), ponownie wprowadzoną do współczesnych analiz dotyczących nauk o jakości i zarządzaniu przez Brdulaka i Kosterę (2021). W pierwszej części opracowania przytoczono koncepcje teoretyczne, natomiast druga część, to zgodnie z zaleceniami twórców metody, dialog dwóch osób, reprezentujących ekspertyzę pochodząca z dwu różniących się, choć komplementarnych obszarów.

Słowa kluczowe

komunikacja w organizacji dwugłos względnie uporządkowany elementy komunikacji organizacyjnej zaburzenia komunikacji organizacyjnej

Szczegóły artykułu

Jak cytować
Łużniak-Piecha, M., & Brdulak, J. (2022). Komunikacja w organizacji - analiza metodą dwugłosu względnie uporządkowanego. Edukacja Ekonomistów I Menedżerów, 64(2). https://doi.org/10.33119/EEIM.2022.64.6

Referencje

  1. Bocian, K. (2010). Mit Mehrabiana, http://www.badania.net/mit-mehrabiana/ (dostęp:
  2. 02.2022).
  3. Brdulak, J., Chmielecka, E. (red.) (2020). Development, Assessment and Validation of Social Competences in Higher Education Model Solutions Regarding Developing, Assessing and Validating Social Competences in Higher Education Including Recommendations
  4. For Levels Of: He Institutions, National and Eu Policy Making. Warszawa: Oficyna Wydawnicza SGH.
  5. Brdulak, J., Kostera, M. (2021). Dwugłos o nauczaniu. Magazyn Kontakt, 13 stycznia, https://magazynkontakt.pl/dwuglos-o-nauczaniu/.
  6. Czekaj, J. (2012). Podstawy zarządzania informacją. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, 38, 128.
  7. Gargiulo, T. L. (2005). The Strategic Use of Stories in Organizational Communication and Learning. Londyn: Routledge.
  8. Grimshaw, A. D. (1982). Language as Social Resource: Essays. American Anthropologist, 84 (3), 93–96. DOI: 10.1075/lplp.7.1.13dil.
  9. Koźmiński, A., Zawiślak, A. (1982). O organizacji dwugłos względnie uporządkowany. Warszawa: PWE.
  10. Łużniak-Piecha, M., Golińska, A., Żukowska, K., Brdulak, J., Rogiński, M, Nieznańska-Cwynar, A. Mistrzowie inspiracji czy twórcy kontentu: kultura dzielenia się wiedzą na uczelniach wyższych. Porównanie wyników badań prowadzonych przed wybuchem pandemii Covid-19 i w trakcie jej trwania. E-mentor (w druku).
  11. Łużniak-Piecha, M., Golińska, A., (2011). Mentoring jako narzędzie budowania kapitału symbolicznego, czyli jak dyskusja o pogodzie może wpłynąć na rozwój kariery w Londynie. Edukacja Ekonomistów i Menedżerów, 20 (2), 69–88.
  12. Łużniak-Piecha, M., Lenton, A. (2016). Supporting Employee Health and Well-being as a Strategy for Managing an Age-diverse Workforce. Greater London Authority Case Study. Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula/Vistula University Working Papers, 46 (1), 142–160.
  13. Nęcki, Z. (1996). Komunikacja międzyludzka. Kraków: PWN, 175.
  14. Stabryła, A. (2012). Podstawy organizacji i zarządzania Podejścia i koncepcje badawcze. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, 359.
  15. Skurjat, K. (2016). Effectiveness and Ethicality of Social Communication in the Organisation. Journal of Science of the Gen. Tadeusz Kosiuszko Military Academy of Land Forces, 48 (3), 164–175. DOI: 10.5604/17318157.1221846.
  16. Stawiarska-Lietzau, M., Łużniak-Piecha, M. (2014). Psychopatia, narcyzm, histrionika – menedżerowie o osobowościach patologicznych i kreowane przez nich kultury organizacyjne. Wprowadzenie do badań. Edukacja Ekonomistów i Menedżerów, 4 (34), 11–27. DOI: 10.5604/01.3001.0010.3414.